Hoe wij verbinding zien
Met een blik van nieuwsgierigheid struinen wij – Anja en Christeljohn, beiden Dukenburgers – door de wijken van Nijmegen. We zijn er niet op uit om de mooie paden te bewandelen, maar om ons te verwonderen over wat we op ons pad ontdekken.
Op de Graafseweg stappen we de bus uit en steken over. Tussen pilaren door duiken we de donkerte van een bosschage in. Een trap afdalend laten we het verkeer achter ons. Vrolijke heldere kinderstemmen klinken vanaf het schoolplein van De Wieken. We gaan rechts omhoog naar de Witte Molen.
Wat betekent VERDEKKERD? Daarover weet de molenaar het één en ander te vertellen. Het heeft te maken met het type wieken dat in 1933 is aangebracht, ontworpen door ene Dekker. Deze zijn later vervangen door fokwieken met aluminium open vleugels.
Gezeten op de “vestingmuur” kijkt een mollig mannetje door zijn verrekijker. Speurt hij de Wolfskuil af? We willen deze wijk en Biezen verkennen, maar ontkomen er niet aan af en toe in Hees te belanden. Zo krijgen we nog wat mee van de kribjesroute.
Deze bellenblazers heten u hier welkom op de kribjesroute, omdat ze in hun bubble blijven moeten, …
Lapjestuin?
In de Bredestraat vergapen we ons aan een riant huis. Op de oprijlaan stappen twee mensen uit een auto. Hier vragen of we naar de WC mogen? Onze opluchting is groot; het hek sluit automatisch, net voor wij het er op willen wagen. Wat zegt dit over ónze bubbel?
Een vrouw in de Patrijsstraat: ‘Zijn jullie door het park Leeuwenstein gelopen? Vroeger was dat de tuin van de villa. Wij voelen ons niet bij Wolfskuil, Biezen of Hees horen. We willen dat onze buurt officieel als Leeuwenstein wordt erkend. Maar dat is een hele klus.’
Voor verschillende ramen hangen protestposters: “Betaald parkeren? Wij blijven baas” en “Deze stinkfabriek maakt onze buurt doodziek”. Dan bedoelen ze toch echt niet de Wijkfabriek, want die oogt als een gezellig buurthuis met de dialoog hoog in het vaandel.
In saamhorigheid
kerststal en protest
om uniek te kunnen zijn
Een volgende wandeling brengt ons in het gebied ten noorden van de Weurtseweg.
We zwerven rond de Kaapstander en de “pakhuizen” aan de Dokstraat. Bij de Gelderlander nemen we de tijd voor de foto-expositie.
Van een afstand oogt de Kaapstander als een aangemeerd topzwaar cruiseschip. Aan de westelijke kant van de Waalhaven ligt een boot met twee klokken én een carillon. ‘Dat is een oude raderboot. Het is nu een kerk voor binnenschippers, circus- en kermislui. Ik heb er weleens een dienst bijgewoond. Hartelijke mensen’, vertelt ons een man die zijn hondje uitlaat. In zijn huis worden we gastvrij onthaald door hem en zijn vrouw. Tegenover hun woning wordt flink gebouwd.
Vanaf het bouwterrein komen we bij het Honigcomplex. Een ontroerende plek; de verlatenheid van een fabriek en de schoonheid van muurschilderingen, zindering van creativiteit die lijkt te zijn stilgevallen. Hier is van alles gebeurd. En wat gaat er gebeuren?
Vaak vinden we grote contrasten tussen oud en nieuw aan de ene en andere kant van de straat. Maar als we vanaf de Weurtseweg de Winselingseweg inslaan, zijn we verrast hoe de architectuur van het gebouw links zijn weerslag heeft gevonden in de nieuwbouwwoningen rechts.
De inspiratie
als een zoekplaatje
Eenheid in verscheidenheid
Een vergelijking die meer in het oog springt is de “replica” van de Vasim in de Laan van Oost-Indië, Nieuw Nyma Anno 2016. Eigenlijk is bijna de hele buurt een “replica” van oude panden in Nijmegen.
De Cultuurspinnerij De Vasim is weliswaar opgeheven, maar onder de eerste boog van de Oversteek bruist het van activiteit. De liefhebber van padel en crossfit werkt zich hier in de buitenlucht in het zweet. Wij doen het wat rustiger aan.
Tekst: Anja Strik en Christeljohn Roothans
Foto’s: Anja Strik
