Hoe raadselachtig
Met een blik van nieuwsgierigheid struinen wij – Anja en Christeljohn, beiden Dukenburgers – door de wijken van Nijmegen. We zijn er niet op uit om de mooie paden te bewandelen, maar om ons te verwonderen over wat we op ons pad ontdekken.
Amper de bus uit zegt Christeljohn: ‘Help je me eraan herinneren dat ik twee boeken in een minibieb wil zetten?’ Op onze wandelingen zijn we er al heel wat tegengekomen. Prompt treffen we in de Veldstraat een rood kastje waarop een groen kleimannetje een boek zit te lezen. Hier vinden de thrillers een plek.
Vlot daarop moeten de poncho’s aan. Het is frisser en natter dan we hadden verwacht.
In de Sint Annastraat staan we stil bij een kioskachtig pand met groen koperen dak en glazen ronde voorgevel. ‘Waarvoor is dit ooit ontworpen?’ Bij navraag binnen komen we alleen te weten dat er vroeger een bloemisterij in heeft gezeten. Via internet worden we iets wijzer. De gestileerde draak op de nok is aan onze blik ontsnapt.
In een doodlopende straat, op een beschutte plek tussen het groen lunchen we op een bankje. ‘Hebben jullie ook wat te drinken?’, vraagt hartelijk een vrouw die haar hond uitlaat. Ze wil ons koffie aanbieden. Misschien zei Christeljohn wel iets te snel ‘nee dank je’.
Het lijkt of we regelmatig gewaarschuwd worden voor…, ja, waarvoor? De feloranje SSH& ‘sticker’ op panden met de tekst ‘hier wonen studenten’ geeft te denken.
Als we vanaf de Sint Annastraat tussen de heg door het universiteitsterrein opgaan, verbaast Anja zich over hoe anders het is dan in haar herinnering. Christeljohn is er na haar studententijd vaker geweest en weet zelfs niet meer dat voorheen op de plek van het Grotiusgebouw een parkeerterrein was. Boeiend is het Maria Montessorigebouw. De rondingen contrasteren met het afwisselende lijnenspel van glas en hout.
Fier torende het Erasmusgebouw eertijds boven Nijmegen uit. Nu steekt het grauw af tegen de frisse nieuwbouw. We gaan er naar binnen en krijgen vriendelijk antwoord op onze vraag hoe we de oversteek kunnen maken via de corridor die de Heijendaalseweg overbrugt. Zo komen we bij de sportvelden uit.
We betreden nu een heel ander gebied van de wetenschap. Dat is aan de huisvesting af te lezen. Opvallend is de sterrenwacht op het Huygensgebouw. Daarachter langslopend stuiten we op een kassencomplex. Het oogt geheimzinnig bij het naar binnen gluren.
Fel verlichte kas
weinig groen, geen mens
Mysterie van de proeftuin
In de ontvangsthal van het Huygensgebouw levert de slinger van Foucault het bewijs dat de aarde ronddraait. De uitleg op het paneel is voor ons abracadabra. De möbiusring op de sokkel erachter stelt ons voor het raadsel hoe een ruimtelijke figuur slechts één vlak en één rand kan hebben.
Een uitspraak van Einstein, ‘If you can’t explain it simply, you don’t understand it well enough’, siert een venster op het hogeschoolterrein. Daarin vinden we troost voor ons onbegrip van de uitleg bij de slinger.
Twee reuzenoren en -monden met elkaar verbonden door spreekbuizen nodigen uit om te spelen met het citaat van Marie Curie ernaast, Nothing is to be feared just, understood.
Fluister in het oor
‘Vrees onbegrip niet
van wat niet te vatten is’
Tekst: Anja Strik en Christeljohn Roothans
Foto’s: Anja Strik
